Evvel Zaman İhtilali Faruk Yıldız Eşik Yayınları

Ismet, iki aya yakin bir süredir Yedikule’nin karanlik kuyularinin birinde tutuluyordu.
Bir sabah zindanin kapisi büyük bir gürültüyle açilmisti. Gardiyanlardan biri elinde
tuttugu bir tepsi ile içeri girdi. Ismet, tepsiye bakinca bunun dünya hayatinda
görecegi son yemegi oldugunu anlamisti. Çünkü tepside her zamanki ekmek ve
çorbanin yaninda kirmizi renkli bir serbet konulmustu. Feryat figan etmenin bir
faydasi yoktu. Ismet, acele etmeden çorbaya dogradi. Yemegini bitirdikten sonra
serbeti de içti. Bu sirada gardiyan yani basina pasli bir ibrikle su getirmisti. Ismet,
ibrigi aldi ve agir agir abdestini tazeledi. Ardindan sirtindaki hirkasini yere serip
iki rekat namazini kildi. Ellerini, nicedir göremedigi semaya açti. Uzun uzun dualar
etti. Ayaga kalktiginda gardiyan bir seyler söyleyecek gibi oldu. Ancak Ismet firsat
vermeden “Haydi...Gidelim!” deyince gardiyan aceleyle Ismet’in eli ve ayagini
zincirledi. Böylece yola koyuldular. Yedikule’den At Meydani’na kadar... En önde
zinciri sirtlayan gardiyan, pesinde Ismet, muhafizlar, onlarin da ardinda elindeki
tokmagi davuluna vurup ortaligi ayaga kaldiran çigirtkan...
“Kim ki kiyar bir masumun canina, Bakin, görün ne geliyor basina...”