Vurgun

Eyyy sevgili !

Söyle sen miydin yüreğime yüreğinle dokunup da kıvılcımlar çıkartan?

Tutuşup da harlı ateşlerde yanan ve yürek közünde kavrulan...

Bu sevdayı yaşamak isteyip ama yaşayamadan arafta duran...

Söyle canımdan çok sevdiğim söyle!

Sen mi çaresizdin yoksa ben mi?

Omuz üstü bir bakıştı beni hayallere daldıran...

Gamzelerime neşe doldurup etek uçlarıma zil çaldıran...

Söyle sen miydin?

Sessizden gönlüme hükmedip beni sev diyen...

Ömürlük bedene aşkla ceza kesen...

Şimdi sevda bahçendeyim ılık bir rüzgârım esen...

Geceleri herkes uyurken girdapta hapsolan bedenimle ben...

Yüzüne vurup derya olup göğüs kafesinde durup dinlenen...

Kahve telvesi gibi kırk yıl hatır bilen...

O bendim ben seni hep delice seven!

Ve sen!!!

Yokluğunda yutkunup da alamadığım boğazıma düğüm düğüm olan nefes !

Varlığında binlerce kez şükrettigim aminlerimdin...

Sen!!!

Suretime doğan ay ışığım bana yol gösteren çoban yıldızımdın...

Ve yine sen!!!

Verimsiz toprak olan gönlüme gül tohumları eken ve bir umutla yeniden bahar edip yeşertip kök salandın...