40 Kapı Nida Dergisi Yayınları

Tarihi akış içinde insanoğlu, ilahi –fıtri- olandan savruluşlar yaşadı ve yaşamakta.
Yapay olanın parıltılı aldatısı, birey ve kalabalıklara çoğu kez çekici gelmiş; ama ilahi mecradan her sapış bozgun ve bunalım getirmiştir insana. Ve kendine yabancılaşıp hüsrana uğramıştır insan.
İnsanlığı ilahi formun esenliğine çağırıp dengeleyen güçlü ses; insanlık mecrası boyunca Allah`ın elçileri olagelmiştir. İnsanı tüm doğallığı, derinliği ve yüceliği ile sarmalayan bu ilahi mesaj son peygamberle olgunlaşıp doruğa ulaşmıştır.
Hakikatin kılavuzu olan Allah`ın elçileri, ne getirmişlerse, ne söylemişlerse –rivayet sahihse- gerçeğin ta kendisidir. Onların sözleri –bildirdikleri- kimi kulaklara hoş gelmese de uygulandığında, insandaki güzellikleri açığa çıkaran ve hayatı güzelleştirecek olan şaşmaz hükümlerdir. Dünya durdukça duracak gerçeğin kurallarıdır.
Filozoflar, bilgeler, çok şeyler söyledi; karmaşık çelişik görüşler ortaya atıldı mutluluk üstüne. Gerçekler zanlarla karıştırıldı. Filozofik zanların gerçek kabul edildiği zamanlar oldu ve olmakta. Ama son elçinin sözleri, zan örtüsünü gerçeklerin üzerinden kaldırdı, gerçeğin –vahyin- elçisi oldu.
İnsanlık manevi bir rönesans aramakta. İlki sekülerizmin katı kapısını açtı. Ruhsuzluğundan huzuru çıkmaza soktu, çözümü kördüğüm etti, hayatın anlamını soldurdu, donuklaştırdı.
Manevi rönesans; furkan`ın gösterdikleriyle, Yüce Resul`ün sünneti ile bunalımlı insana ancak huzurun altın anahtarlarını sunabilir.
İnanç davranışları içselleştirir, özdeki iyilikleri besleyip ahenkleştirir. İnançla özdeşleşmeyen özellikler aldatıcı ve kaygandır.