Bize Göre Yazarın Kendi Yayını

Bir tür ölümden sonra dirilmeye erişen &`;İkdam”ın sanat ve edebiyat bölümlerine bakmak görevini üstüme almış olmaktan utanıyorum. Bu utanç, edebiyatı yüz kızartıcı bir uğraş saydığımdan ileri gelmiyor. Çünkü bilirim ki İngiliz ulusu, Hint ülkesinden çok Şekspir`iyle böbürlenir; bilirim ki İran, acımasız bir güneşin yaktığı kısır topraklar üstünde var olmaktan çok, Şirazlı Hafız`ın şiirinde, Behzad`ın resimlerinde ve seccadelerin renkli bahçelerinde yaşıyor; bilirim ki İspanya, ne &`;Alfons”un ne de &`;Primodörivera”nındır. Fakat kızıl karanfilli Karmen`in yurdu, ancak &`;Greko” ve &`;Servantes”indir. Hayır, edebiyattan değil, karşısında şimdiden güçsüzlüğümü duyduğum okuyucudan utanıyorum. Gazetecilik, alım satım (ticaret) işine dönüştükten sonra, kendisine &`;alıcı” adı verilmesi daha doğru olan &`;okuyucu”nun hoşuna gitmek çabasıyla gazeteler, giderek sütunlarında &`;düşünce”nin bütün biçimlerini süpürüp attılar.

Tembelliğe düşen güzel bir gövdeyi nasıl her yandan yağ katmanları kaplarsa; gazeteler de, bir yandan yiyecek ve içecek duyuruları, öte yandan yazıyı uzaklaştıran resimlerin yayılımı altında kaldı. Dünya basınına göz atılınca şu sonuca varılır: Zamanımızda mide ve bağırsak, beyinden çok daha onurlu birer organ aşamasını bulmuştur. Dahası, iri göbekli insanların çevremizde çoğaldığına bakılırsa, birçoklarının şimdi, beyinlerini kemik muhafazasından çıkarıp karınlarında taşıdıklarını düşünmek gerekiyor.