Jean Giono Manosque, (30.03.1895 – Manosque, 09.10.1970) zengin düş gücüyle hayranlık uyandıran, doğa tutkunu Fransız romancı. Konularını Fransa’nın Provence bölgesinden seçmiştir. Doğa sevgisini doğduğu dağ kasabasından ve çocukken yazlarını geçirdiği çoban ailesinden almıştır. Ailenin tek çocuğu olarak, babasının işleri kötü gidince genç yaşta okuldan ayrılmak zorunda kalmış ve büyük ölçüde kendi kendini yetiştirmiştir. Piyade olarak katıldığı Birinci Dünya Savaşı’nda Verdun’daki bölüğünden sağ kalan 11 kişiden biriydi. Sonradan savaşın dehşetini “Le Grand Troupeau” (1931; Büyük Sürü, 1956) adlı kitabında anlatmıştır. 1920’lerin sonlarında doğru, sade insanların soyluluğunu anlattığı, bölgesel, entelektüel karşıtı bir dizi romanıyla dikkati çekmeye başladı. Bu tür romanlarının en başarılısı olan Le chant du Monde (1934; Dünya Şarkısı) üçlemesi, yapıtlarının çoğu gibi, duyarlı bir adamın çağdaş uygarlığa karşı protestosuydu. 1935 yılında yayımladığı “Que ma joie demeure” (Sevincim Eksilmesin Yeter Ki, YKY 2012) büyük başarı kazandı. Savaş karşıtı etkinliklerinden ötürü 1939’da iki ay hapis yatan Giono, savaştan sonra özlü, fazlalıklardan arınmış, öyküleme üzerinde yoğunlaşan ve biraz daha iyimser bir hava arayan yeni bir üslup geliştirdi. Bu yıllardaki en iyi yapıtları arasında “Le Hussard sur le toit” (1952; Damdaki Süvari) ve “Le Bonheur fou” (1957; Delice Sevinç) sayılabilir. Daha sonra yazdığı “Deux cavaliers de l’orage” (1965; Fırtınada İki Atlı) ve “Ennemonde et autres caractères” (1967; Ennemonde ve Öbür Karakterler) adlı romanları Provence bölgesinin çok sevdiği insanlarının ve doğa görünümlerinin lirik betimlemeleridir. Giono, “Moby Dick”i Fransızcaya çevirmiştir.