Türk edebiyatının unutulmaz öykülerinin yazarı Tahsin Yücel bir kez daha birbirinden farklı ve gerçek karakterlerle çıkıyor karşımıza: Kavgadan uzak durmak istemesine rağmen her gün komşularının kavgasını dinlemeyi bekleyen, hatta kendini taraf olmaktan alamayan Albay Atmaca, idam edileceğini öğrenen bir mahkûm, kendine ikinci bir eş arayan bir posta memuru ve yapıtları anlaşılmayan bir yazar.

 

Tahsin Yücel bu öykülerinde sıradan insanların hayatlarından sunduğu kesitlerle, bir yandan insanların toplumla kurdukları ilişkileri irdelerken diğer yandan da çatışma, estetik güzellik, ölüm ve politika gibi kavramların sıradan insanların hayatlarında nasıl bir rol oynadığını büyük bir ustalıkla işliyor. Komşular, Tahsin Yücel’in olgunlaşmış öykücülüğünden nefis örnekler sunuyor.

 

Tahsin Yücel’in “Komşular” adlı bir hikâyesi var. On altı sayfalık bu hikâyeyi okurken yılların alışkanlığıyla, sevdiğim, ilginç bulduğum, usta işi cümlelerin altını çiziyordum. Hikâyeyi bitirip baştan sona yeniden bir gözden geçirince şaşırıverdim: On altı sayfanın bütün satırlarının altını çizmişim. Tahsin Yücel, güzel şiirlerin değiştirilemez, sözcüğü yerinden oynatılamaz biçimlerine benzer bir biçim yaratmış.

Fethi Naci