Rilke 1923 yılında sadece modern Alman şiirinin değil, bütün modernist hareketin iki başyapıtını birden vermişti: “Duino Ağıtları” ve “Orpheus’a Soneler”. “Duino Ağıtları”na daha önce başladığını düşünecek olursak, “Orpheus’a Soneler” gerçek anlamda “kuğunun son şarkısı”dır.

Büyük bir coşkuyla ve kısa bir süre içinde yazılmış olan bu soneler, kendi içinde bir bütün oluşturur ve bütüncül bir okumaya ve çözümlemeye zorlar okurunu. Rilke’nin “mistik iç dünyası”nın bütün serüveninden damıtılmış sözleridir bunlar...