Seans Sahnesi Üzerine İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları

Psikoterapist olma arzusu ile başlayan ve önce yüksek lisans eğitimi, sonra da meslek hayatı boyunca süren yolculukta birçoğu,  danışan ya da terapist olarak, seanslar hayal eder, izler, yapar, hatırlar, düşler. Bu seanslar, içsel ve ilişkisel bağlamlarının sözel ve sözel olmayan anlatılarını sahneler. Alev Çavdar’ın derlediği bu kitapta yazarlar, hayallerini, arzularını, korkularını, rüyalarını, benliklerini, ötekilerini önce bir düşlemsel seans sahnesine koyup sonra onlar üzerine düşündüler. Sahne oldular, sahnelediler ve sahneleneni anlamlandırmaya çalıştılar. Yazım süreci, yazarların klinik psikoloji eğitimlerinin ilk yılında “Herhangi bir zamanda, herhangi bir danışan ve terapist ikilisinin, herhangi bir seansını hayal edin ve yazın,” yönergesi ile başladı. Yazılan seanslar üzerine başka bir yazar süreci anlamlandırmak üzere gözlemsel ve kuramsal notlar düştü. Eğitimlerinin ikinci yılında yazarlar, terapist olarak seans deneyimlemeye başladıktan sonra, hep birlikte bu hayalî seansları ve notları yeniden okudu, yeniden yazdı, yeniden anlamlandırdı. Sonunda bu kitabın bölümleri ortaya çıktı.

Seans hayal etmek yazarlara hem terapist-danışan ikilileri ile, hem bu ikiliyi yaratan süreç ile hem de bu ikilinin yarattığı analitik üçüncü ile oyunlar oynama fırsatı verdi. Danışanlar ve terapistler olarak seanslarda yaptığımız gibi düşle gerçeğin, benle ötekinin, olmakla hatırlamanın sınırlarını yitirdiği bu alanda dolaşmanın mesleki ve kişisel olarak oyun alanımızı büyütmesi ve birlikte dönüşmek üzerine düşünmenin yolunu açmasını umuyoruz.

Bu kitaptaki tüm danışanlar ve terapistler hayal ürünüdür. 

 

“Elinizde tuttuğunuz bu kitap gerçek hayattan çıkan ama hayali olarak sunulan anlatıların bir derlemesi, tıpkı başarılı filmler ve diziler gibi yaşama tutulan cesur bir ayna. Bu kitap biz okurlar için sırlarla dolu seans odalarının bir köşesine fazladan bir sandalye koyuyor. Danışanları birlikte dinliyoruz, okur olarak yaratıcı bir oyunun parçası oluyoruz.” – Aslı Tunç, İstanbul Bilgi Üniversitesi