Tarihin Saklı Sayfaları Demos Yayınları

Anadolu hınç, şüphe ve güvensizlikle bakıyor. Yüz binlerce çocuğunu memesinden sökerek alıp götürdüğümüz bu Ana`ya, şimdi kendimizi ve pişmanlığımızı getiriyoruz. İstasyonda bir kadın durmuş, gelene geçene:

‘Benim Ahmed`i gördünüz mü?` diyor.

‘Hangi Ahmed`i? Yüz bin Ahmed`in hangisini?`

Yırtık basmanın altında kolunu çıkararak, trenin gideceği yolun. İstanbul yolunun aksini gösteriyor.

‘Bu tarafa gitmişti` diyor.

‘O tarafa? Aden`e mi, Medine`ye mi, Kanal`a mı, Sarıkamış`a mı, Bağdat`a mı?`

Ahmed`in buz mu, kum mu, su mu, skorpit yarası mı, tifüs biti mi yedi? Eğer hepisinden

kurtulmuşsa, Ahmed`ini görsen ona da soracaksın:

‘Ahmed`imi gördün mü?`

‘Hayır... Hiç birimiz Ahmed`ini görmedik. Fakat Ahmed`in her şeyi gördü. Allah`ın Muhammed`e bile anlatamadığı cehennemi gördü.`

Şimdi Anadolu`ya batıdan doğudan, sağdan, soldan bütün rüzgârlar bozgun haykırışarak esiyor. Anadolu, demiryoluna, şoseye, han ve çeşme başlarına inip çömelmiş oğlunu arıyor.
Vagonlar, arabalar, kamyonlar, hepsi ondan, Anadolu`dan utanır gibi, hepsi İstanbul`a doğru, perdelerini kapatmış, gizli ve çabuk geçiyor.

Anadolu Ahmed`ini soruyor. Ahmed, o daha dün bir kurşun istifinden daha ucuzlaşan Ahmed, şimdi onun pahasını kanadını kısmış, tırnaklarını büzmüş, bize dimdik bakan ana kartalın gözlerinde okuyoruz.

Ahmed`i ne için harcadığımızı bir söyleyebilsek, onunla ne kazandığımızı bir anaya anlatabilsek, ona övündürecek bir haber verebilsek... Fakat biz Ahmed`i kumarda kaybettik!

Falih Rıfkı Atay